Rozdział 2

   Jace i starsza kobieta szli w ciszy. W końcu doszli do małego, drewnianego domku, nie podobnego wcale do tych, które spotykało się w Idrisie. Prowadziła do niego ścieżka z dużych, kamiennych płyt wokół których posadzone były kwiaty w kolorze fioletu i pomarańczu. Podczas pokonywania ścieżki, Jace próbował sobie przypomnieć tą kobietę. W pewnym momencie ujrzał znak na drzwiach-runę wdów. Dla Nocnych Łowców oznaczało to, że w tym miejscu mieszka wdowa po Nefilim. Kiedy mieszkał w Idrisie jako małe dziecko, przyszła pewna kobieta, mająca około 35 lat. Nie przypominał sobie wyglądu kobiety, ale wisiorek na jej szyi właśnie z tym znakiem. Kiedy zapytał się ojca o wisiorek, on odparł: "Jej mężem był mój przyjaciel ze szkoły. Od czasu jego śmierci, która nastąpiła 2 tygodnie temu, nie ma ona domu nad głową. Będzie u nas gotować, a my damy jej pokój. Bądź dla niej miły, Jonathanie" Wtedy uświadomił sobie, że to właśnie ta kobieta, choć nie powinna mieć teraz więcej niż 50 lat....W pewnym momencie kobieta powiedziała:
-Długo będziesz stał przed drzwiami i patrzył się na ten znak?
-Nie, przepraszam. Zamyśliłem się.
Kobieta wprowadziła go do małego salonu, podała herbatę i ciastka, po czym odparła spokojnym głosem:
-Wiem, że to co teraz powiem może ci się wydać dziwnym, ale jestem twoją matką.
-Co?! Pani sobie chyba jaja ze mnie robi! Wiem, że moja matka zmarła. A ja właśnie przypomniałem sobie kim pani naprawdę jest i niech pani nie próbuje mnie więcej okłamywać!
-Więc kim według ciebie jestem, Jonathanie?
-Po pierwsze-nie jestem Jonathan, tylko Jace. Po drugie-po śmierci pani męża, który był przyjacielem mojego ojca, nie miała pani gdzie się podziać, więc ojciec przygarnął panią do domu, w zamian za to, że gotowała nam pani.
-Dobrze Jace. Taka jest twoja wersja wydarzeń, którą zaszczepił w tobie Valentine. Spróbuję więc znaleźć sposób na uzyskanie od ciebie zaufania. Czy widziałeś kiedykolwiek zdjęcie twojego prawdziwego ojca, nie Valentine'a?
-Tak.
-Ja ci pokażę parę zdjęć i mam nadzieję, że wtedy uwierzysz mi.
Kobieta wyciągnęła z szafeczki ukrytej pod stołem mały album o kolorze srebrnym. Kiedy go otwarła, zaczęła cichutko grać muzyka. Była to melodia ze ślubów Nocnych Łowców. Jace ujrzał z daleka zdjęcia ojca. Poczuł ból. Nie znał go i wiedział, że nigdy już nie pozna, ale bardzo tęsknił. Chciał opowiedzieć mu o swoim życiu, o swojej pierwszej, wielkiej miłości, ale nie mógł. Wtedy kobieta podała mu jedno ze zdjęć.
-To twój ojciec i ja. Chwilkę po ślubie. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że jestem w ciąży.
-Czyli pani była trzecią żoną mojego ojca?
-Nie, byłam jego drugą żoną. Jestem twoją matką. Tutaj-mówiła podając Jace'owi następną fotografię-widać mnie, Jocelyn i Valentine'a Morgensternów oraz twojego ojca, podczas przyjęcia, na którym ogłosiliśmy, że spodziewamy się syna-ciebie.
-Przepraszam, ale pomimo tego wszystkiego nie rozumiem pewnej rzeczy: moja matka jest nie żyja,więc jakim sposobem pani śmie twierdzić, że to nie jest prawda? Najpierw pani zginęła, a potem zmartwychwstała?-powiedział uśmiechając się.
-Nigdy nie umarłam, Jace. Valentine znalazł mnie, kiedy chciałam odebrać sobie życie. Powiedział, że nie pozwoli mi na to. Najpierw wyciągnął ciebie z mojego ciała, a potem razem ze swoim służącym zanieśli nas to waszej rezydencji. Dał nam dach nad głową i pilnował mnie, abym nie próbowała sobie więcej odebrać życia. Jak już wiesz, po pewnym czasie opuściłam was, a Valentine zapewnił mnie, że będzie Cię wychowywać, jakbyś był jego synem i jeśli będziesz chciał, zaprowadzi Cię do mnie, abyś poznał swoją prawdziwą matkę. Po paru latach doszły mnie słuchy, iż Michael Wayland został zamordowany, choć on już dawno nie żył. Ja wiedziałam, że Valentine udaje go, aby Clave go nie dopadło. Tak czy inaczej, zaczęłam się o ciebie martwić. Próbowałam dowiedzieć się do kogo trafiłeś, ale powiedzieli mi tylko, że nie ma Cię już w Idrisie i trafiłeś w bardzo dobre ręce. Kiedy jednak dziś zobaczyłam cię tutaj, miałam ochotę ci wszystko wytłumaczyć, przytulić Cię. Wiem, że możesz mnie nienawidzić. Wiem także, że możesz mi nigdy nie wybaczyć tego, iż nie wzięłam Cię ze sobą, odchodząc z domu Valentine'a. Uwierz mi, że było to dla ciebie najlepsze rozwiązanie-płacząc mówiła dalej-Nie chcę abyś dalej żył ze świadomością, że nie masz rodziców, że nie masz z kim porozmawiać. Rozumiem, że nigdy nie będę dla Ciebie jak rodzina, ale chcę byś wiedział, że jestem tutaj i zawsze ci służę pomocą. Przepraszam za wszystko, synku....
Przez pewien czas siedzieli w ciszy, po czym Jace zapytał się:
-Jaki był mój ojciec?
-Był najlepszym człowiekiem jakiego znałam, pomijając ciebie. I byłby z ciebie bardzo dumny.
-Przepraszam, ale muszę to wszystko przemyśleć. Chyba wrócę do domu.
-Dobrze. Wiedz, że zawsze możesz do mnie przyjść, tu masz numer mojego telefonu.
-Dziękuję.
-I jeszcze coś. Clarissie podobałby się ten fioletowy naszyjnik z runą wzroku
-Skąd pani...mamo wiesz o...
-Clarissie? Jesteście bardzo znani w Idrisie
-Miło mi to słyszeć-powiedział uśmiechając się-Teraz jednak pójdę do jubilera i po broń.
-Dobrze synu.
-Do widzenia matko
Po tym wyszedł i szybki krokiem poszedł po naszyjnik dla Clary rozmyślając o swojej matce.