Rozdział 7

   Kiedy Magnus i Clary wchodzili do izby, Alec wyciągał z szafki małą, złotą szkatułkę, a Isabelle ściągała Jace'owi strój do walki, który miał na sobie w czasie treningu z Clary.

-I jak? Pacjent przygotowany?-zapytał się Magnus

-Tak, ale nie wiedziałem jakie chcesz nożyki. Wydawało mi się, że będziesz chciał najmniejsze-odpowiedział Alec

-Dobrze. Ale potrzebuję jeszcze 2 serafickie noże i kopułę. A ty, Daylighterze wysyp jemiołę wokół stołu z Jace'm.

-Oczywiście!-odparł Simon śmiejąc się od ucha do ucha

-Clary, chcesz z nim chwilkę pobyć sama, przed tym?-zapytała się Isabelle

-Tak....jeśli mogłabym

Wszyscy wyszli, a Clary podeszła do łóżka. Złapała dłoń Jace'a i przyłożyła do swojego policzka. Dłoń była lodowata i zaczynała stawać się sina. Delikatnie ją pocałowała, położyła na jej dawne miejsce i powiedziała tylko jedno do niego, a bardziej do ciała, w którym jeszcze godzinę temu był jej Jace:
-Proszę.....nie zostawiaj mnie.....straciłam Cię już raz i Anioła Razjel oddał mi Ciebie.....Tym razem nie dam rady.....Nie mogę żyć bez Ciebie, Jace.....Proszę........-i rozpłakała się nad nim.
Chwilę po tym do izby wszedł Simon z Isabelle, niosący wielką, błękitną kopułę.
-Po co ona jest?-zapytała się Clary
-Kiedy duch wyjdzie z ciała Jace'a, musi wejść do innego ciała lub do tej kopuły, żeby nie dostać się do otchłani. My postaramy się, żeby wszedł do kopuły-odpowiedział Simon, ciesząc się, że umiał odpowiedzieć na to pytanie
-A nie chcemy żeby nas opuścił?
-Chcemy chyba też dowiedzieć się, co za debil chce zabić naszego Jace'a, prawda?-zapytała się Isabelle
-Tak, masz rację.
Wtedy przyszedł Magnus z Aleckiem, niosący fiolkę z dziwnym płynem i Białą Księgę. :Podeszli do stołu i wtedy Magnus rzekł:
-Clary, potrzebuję Cię.
-Do czego?
-Czy umiesz posługiwać się serafickim nożem? Dasz sobie radę?
W tym momencie Clary przypomniała sobie trening. Śmiech Jace'a kiedy nie mogła zapamiętać nazw serafickim mieczy, kiedy skaleczyła go, podczas gdy on objął ją z tyłu i chciał przytulić. Powiedziała:
-Tak. Dam radę. A mogę wiedzieć dlaczego ja, a nie Alec albo Izzy?
-Oczywiście, już Ci tłumaczę. Isabelle i Alecka łączyła z Jace'm więź, ale braterska. Ciebie i Jace'a natomiast łączy więź, ale prawdziwej miłości, pożądania siebie nawzajem. Dlatego to właśnie ty musisz mi pomóc.
-Dobrze. Co mam zrobić?
-Kiedy Alec przewróci Jace'a na plecy, zrobisz małe nacięcia na karku-pokazał jej miejsce, mówiąc dalej-ja, poleję je tym płynem. Wywabia on duchy z ciał. Ty w tym czasie weźmiesz kopułę, po czym mi ją oddasz. Wtedy duch do niej wleci i dowiemy się kto to jest. Jesteś gotowa? Wszystko rozumiesz?-zapytał się Magnus
-Tak, wszystko rozumiem. Możemy zaczynać.
-Jeszcze coś. Mdlejesz na widok krwi?
-Nie.
Clary wzięła do ręki nóż i wymówiła jego nazwę, po czym zrobiła małe nacięcia, w miejscach, które pokazał jej Magnus, myśląc: "Przepraszam za wszystko, Jace.....za wszystko......gdyby nie moje pojawienie się tego wieczora w Pandemonium, nie umierałbyś teraz.....nie musielibyśmy walczyć o twoje życie...." Potem wzięła kopułę i podała ją Magnusowi. Zobaczyła jak z nacięć, które wykonała ulatnia się najpierw gęsta mgła, a pod nią widać malutkie światełko, które wlatuje do kopuły. Potem rany Jace'a na karku same zaczęły się goić. Światełko w kopule zmieniło się najpierw w coś podobnego konturami do człowieka. Było bez twarzy, ale wszyscy się domyślili, że to chłopak. Po chwili doznali szoku. Nikt nie wierzył, w to co zobaczył. Clary była pewna, że to tylko zły sen, że za chwilę obudzi się w objęciach Jace'a, który będzie się na nią patrzył i uśmiechał, że ujrzy Alecka złoszczącego się na Magnusa, Isabelle strojącą się na wyjście.....Ale nie mogła się obudzić pomimo dużych starań. Wtedy przypomniała sobie te słowa: "Nigdy nie dam wam spokoju, nigdy was nie zostawię". A więc to musiała być prawda.....